Επιστράτευση...

Είναι θλιβερός ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η ελληνική κοινωνία έναντι στον Έλληνα εκπαιδευτικό. Δε θυμάμαι κάποια άλλη στιγμή της ζωής μου να ΝΤΡΈΠΟΜΑΙ που είμαι Έλληνας.

Δεν είχα σκοπό να απεργήσω υπακούοντας στην ανούσια κίνηση  της ΟΛΜΕ και να πλήξω ουσιαστικά τα ίδια τα παιδιά με τα οποία συναναστρέφομαι κάθε μέρα και τα θεωρώ δικούς μου ανθρώπους. Άλλωστε είμαστε σε μια περίοδο που η κοινωνία είναι ήδη φορτισμένη και τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για να καταφέρει ένα τέτοιο κίνημα να βγει νικηφόρο. Επιπλέον,  από τότε που διορίστηκα (μετά τον ΑΣΕΠ του 2006), δεν έχω απεργήσει παρά μόνο μια φορά. Θα ήθελα όμως να έχω το ΔΙΚΑΊΩΜΑ επιλογής.

Κάποιοι φρόντισαν να μου στερήσουν αυτό το δικαίωμα. Κάποιοι άλλοι φρόντισαν να στρέψουν όλη την ελληνική κοινωνία εναντίον μου. Έμαθα ότι είμαστε Γαϊδούρια, Άπλυτοι, Ρεμάλια, Τεμπέληδες, ότι πρέπει να απολυθούμε όλοι, ότι δουλεύουμε λιγότερο από όλους τους άλλους εκπαιδευτικούς ανά την υφήλιο, ότι πρέπει να δουλεύουμε 40 ώρες την βδομάδα, κ.λ.π. Δημοσιεύματα στον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο παραποιούν καθημερινά την πραγματικότητα.

Αναφέρεται σε δημοσιεύματα ότι το χρόνο έχουμε 400 (περίπου) διδακτικές ώρες (έναντι των 500 και πλέον που είναι ο μέσος όρος στις χώρες του ΟΟΣΑ). Μετρήστε τις διδακτικές βδομάδες όλου του χρόνου. Θα τις βρείτε 28 φέτος (αφαιρώντας όλες τις διακοπές). Αυτό σημαίνει ότι ένας νέος εκπαιδευτικός (σαν εμένα) δούλεψε φέτος 28*21 = 588 ώρες, ενώ οι πλέον παλιοί 28*16=448 ώρες. Πώς βγήκε, λοιπόν, αυτός ο μέσος όρος;

Πιστεύει πραγματικά κανείς ότι 1 διδακτική ώρα σε ένα τμήμα 20-30 παιδιών ισοδυναμεί με 1 ώρα γραφείου; Ο ΟΟΣΑ τουλάχιστον αναφέρει ότι μια διδακτική ώρα ισοδυναμεί με 3-4 ώρες γραφείου. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να προετοιμάσει ασκήσεις, δραστηριότητες, να διορθώσει εργασίες, να ανεβάσει υλικό στο internet, κ.λ.π. Και όλα αυτά ενώ πληρώνεται με 700 - 1000 ευρώ (εξαιρώ τους παλιούς) και έχει να αντιμετωπίσει την πλήρη αδιαφορία της πολιτείας.

Όσοι έχετε παιδιά μπορείτε να καταλάβετε τι σημαίνει εφηβεία και πόσο δύσκολο είναι μερικές φορές να επικοινωνήσετε με τα παιδιά σας. Φανταστείτε ότι εμείς πρέπει να κερδίσουμε το σεβασμό 100 παιδιών κάθε χρόνο. Και κάποιοι τα καταφέρνουν εξαιρετικά.

Υπάρχουν και άλλοι συνάδελφοι που ίσως δεν έχουν τον ίδιο ζήλο. Γιατί όμως πρέπει να μπαίνουμε όλοι στο ίδιο τσουβάλι;

Να σημειώσω τέλος, ότι το νέο μέτρο που φέρνει η κυβέρνηση (οι δύο παραπάνω ώρες στο διδακτικό μας ωράριο) πλήττει κυρίως τη νέα γενιά εκπαιδευτικών. 10.000 νέοι συνάδελφοι, πολλοί από τους οποίους θα έδιναν πνοή στη διδασκαλία με φρέσκες ιδέες και αντιλήψεις, δε θα είναι του χρόνου στα σχολεία. Θα προστεθούν στις στρατιές των νέων ανέργων που έχουν πλέον απελπιστεί.

Ευχαριστούμε Ελληνική πολιτεία...